Onderweg hossen we door de bus want er wordt gewerkt aan een route voor een snelle trein of snelweg. Daarvoor moet alles wijken en Robin weet alle voertuigen ui Bob de Bouwer aan te wijzen. Al dat werkverkeer heeft de weg echt goed kapot gereden en soms moeten we wachten tot zo'n monstervoertuig de weg vrij maakt. Het is een wonder dat de assen van de bus er nog goed onder zitten.
We kopen bij een stop nog een lekkere zak aardbeien en na een busrit van een uur of drie konden we aan onze "wandeling" beginnen. Door de lange bustocht is het helaas al erg warm (35 graden) geworden voordat we aan het eerste en ook steilste stuk konden beginnen. Een "aangename" klim van 800 hoogtemeter. Vol goede moed gaan we in de brandende zon op pad. Vanaf het begin lopen we met een stuk of 12 personen verspreid in groepjes. Zo langzamerhand sluit bij ieder groepje een chinees met een ezel aan. Het is echt afzien in de hitte zo stijgen zonder een beetje schaduw en na het eerste stuk dapper per voet te hebben afgelegd is Robin verder gegaan per ezel naar het hoogste punt van onze route (2,7km).
Anouk heeft het later ook voor gezien en ook zij gaat fijn op de ezel verder.
Wat een superdieren zij het toch ;-) want voor ons zien we een Australische een ezel bestijgen en ook een Chinese gaat het zadel in. De ezeldrijvers zien dat iedereen stuk is want we moeten een klein kapitaal betalen. Bij een pluk bomen moeten we van de ezels, die moeten ook even bijkomen en wij drinken lekker wat en smeren nog een laag zonnebrand. De aangeboden wiet slaan we maar af.
Dan gaan we verder het steilste stuk op, 28 bochten over rotsen en dat is vanaf een ezel ook best werken hoor. Inmiddels betrekt de lucht en gaat het onweren. Er valt een enorme stortbui over ons heen en Erik loopt met de tas met regencapes een stuk achter Robin en Anouk die dus drijfnat regenen. Onze ezelman vindt de regen wel fijn en trekt zijn shirt uit om even te douchen ;-) Bij het hoogste punt aangekomen nemen we afscheid van de ezels en lopen we nog twee uur verder naar het guesthouse "tea horse". Gelukkig is de regen en het onweer gestopt. We twijfelen of we daar gaan overnachten of nog twee uur verder lopen naar het volgende. We besluiten te blijven met Robin haar nieuwe vrienden Michiel en Michiel.
We hebben overigens een kamer met een enorme spin in de badkamer, hij is zo groot als een hand maar schijnbaar ongevaarlijk. Volgens de eigenarese van het hostel komen ze naar binnen ivm het regenseizoen. De foto is niet zo scherp maar gepaste afstand vond Anouk noodzakelijk bij het maken van de foto.
Anouk en Robin wassen toch hun haar maar niet onder de douche, dan moet je namelijk je ogen dichtdoen bij het spoelen van je haar en dan kun je het monster niet in de gaten houden. Gelukkig houd hij niet van water en als je spettert met de douche dan verstopt hij zich echter het toilet.
We eten gezellig met een groepje en om half negen duiken Anouk en Robin hun bed in. Morgen vroeg op om voor de hitte begint de laatste 9km te lopen.
De nacht is zo voorbij, de wekker gaat om 6 en het is net licht en het miezert. De bergtoppen liggen in de wolken en het is erg verleidelijk om nog een onder het dekbed te kruipen maaaaaar dat doen we niet. We ontbijten met pannekoeken en gaan in de regen op pad.
We lopen maar in onze fleecejacks, met een regenponcho wordt je alleen maar nat van het zweten. De eerste 1,5 uur gaan we in goed tempo en dan komen we bij het volgende guesthouse waar we een lekkere koffie en thee bestellen. Adembenemend uitzicht en grappig detail dat de toilethokjes kijken over de bergen.
We gaan weer op pad en klauteren als klipgeiten verder. Wat een natuur zeg. Soms hoge cactussen met prachtige bloemen, dan weer loop je tussen de varens en we klimmen over een waterval.
Onderweg komen we ook nog bij een huis waar ze net een varken aan het slachten zijn en Robin wil gaan kijken. Dat doen we toch maar niet maar de biggen hier hebben wel een lekker hokje.
De complimenten voor onze kanjer want Robin heeft de tweede dag zonder een klacht 9 kilometer gelopen naar het eindpunt van de tocht, wat is het toch een dappere doorzetter. Als we bijna beneden zijn struikelt Robin en valt ze wat een paar schaafwondjes oplevert maar een oreo koekje maakt een hoop weer goed.
Beneden aangekomen kopen we een buskaartje en moeten we nog een paar uur wachten tot de bus gaat. Zo langzamerhand loopt het hostel waar we op de bus wachten vol en Robin vermaakt zich prima met de mensen die we de afgelopen twee dagen ontmoet hebben.
Erik gaat nog even met een van de Michielen op pad om de rivier van dichtbij te zien.
Robin heeft energie voor tien, maar op de terugreis in de bus valt ze toch in slaap. Helaas moest Robin de hele reis van 3 uur hobbeldebobbel op schoot.
Bij terugkomst in Lijiang hebben we onze tassen verhuisd van de bagagruimte van het PanBa hostel naar een kamer bij de buren en toen zijn we snel wat gaan eten. Erik vond het eten heerlijk, Anouk en Robin gruwelden ervan en hebben 's avonds maar een appeltje genomen. Onze onderkomen had wel heel luxe een bad en een douche dus Robin heeft heerlijk in de badkuip gedobberd terwijl Anouk en Erik konden douchen (zonder spinnen dit keer).
Hier het kaartje van onze tocht.
Even wat achtergrond info:
De Tiger Leaping Gorge is een van de diepste kloven ter wereld. Over 15 kilometer stroomt de rivier tussen twee bergen van 5,6 en 5,4 km hoogte van het sneeuwgebergte. Erg spectaculair zijn hierbij de kliffen van 2 km hoogte waar de rivier onderlangs stroomt.
Meer info is te vinden via de volgende link:
Tiger Leaping Gorge
Anouk, Erik & Robin
Location:Lijiang, China
