Ho Chi Min City (Saigon)

Vanaf Whale Island zijn we naar Ho Chi Min City gevlogen. Eerst wel nog wel ruim 3 uur met de boot en taxibus maar rond 16:30 vlogen we letterlijk de stad in. Het vliegveld ligt namelijk echt in de stad dus niemand mag ooit nog klagen dat Schiphol overlast geeft in de Haarlemmermeer.

We nemen een taxi naar ons hotel en ondanks dat we met de airport taxi gaan wordt ons toch een oor aan genaaid met de toll fee. Die kun je namelijk niet van de meter aflezen en dus blijken we het 10-voudige betaald te hebben. Nu betekend dat $5,= ipv $0,50, we gaan nog niet failliet ;-)

We zitten in een klein hotel, onze kamer is een zeer ruime bezemkast maar wel met goede airco, lekkere douche, fijne bedden en een minibar. De receptionist is wat de op zijn nederlands zeggen nogal "nichterig" en hij regelt van alles maar vergeet ook eigenlijk alles en roept volgen Robin steeds maar "xxusememadam"
's morgens hebben we ontbijt met het hele hotel (ongeveer 20 personen) aan een te kleine tafel bij de ingang en het is een gezellig internationaal gebeuren. Bij de ingang liggen ongeveer 50 paar badslippers en schoenen want iedereen moet bij binnenkomst zijn schoenen uitdoen en we hebben het idee dat er voor iedere potentiele gast ook alvast slippers klaarliggen. Klikt gek om je schoenen uit te moeten doen maar de vloer is heerlijk schoon hierdoor.

Ons door de stad begeven gaat goed. Er zijn zebrapaden maar wat je daarmee moet snapt niemand, bekijk de foto maar eens.





Het is soms chaos met 6 rijen verkeer maar als je zelfbewust met een rustig tempo de straat op stapt en in een voorspelbaar tempo oversteekt dan rijdt iedereen luidt toeterend netjes om je heen. Vooral niet schichtig gaan doen, dan ben je de klos en wordt je de weg afgetoeterd :-)

De eerste ochtend ontbijten we waarna we naar het oorlogsmuseum gaan. Zoals te verwachten was staat Vietnam en met name Ho Chi Min City erg in het teken van de vietnam oorlog. Overal kun je shorts en petjes kopen met teksten als "Goodmorning Vietnam" en speelgoed oorlogstuig.


Volwassenen zie je gerust met speelgoed geweren over straat gaan.

Het War museum is indrukwekkend. Vooral "Agent Orange", het ontbladeren van grote delen van Vietnam tijdens de oorlog met een uiterst giftig middel wat tot op vandaag slachtoffers maakt maakt grote indruk. Kinderen worden gehandicapt geboren doordat hun ouders in aanraking zijn geweest met het gif. Zelfs het eten van voedsel dat met het gif in aanraking is geweest kan voor voor mismaakte kinderen zorgen. Indrukwekkend, gruwelijk, onvoorstelbaar.

In het museum hangen voornamelijk foto's en die vinden we voor Robin te confronterend. Terwijl zij een computerspelletje speelt lopen Anouk en Erik een voor een door het museum. We vinden dat Robin niet geconfronteerd hoeft te worden met de gruwelijke beelden. In de stad ziet ze wel slachtoffers van "Agent Orange" dus we hebben haar wel het een en ander over de oorlog uitgelegd. Buiten het museum staat allerlei oorlogsmateriaal als straaljagers, tanks en allerlei schiettuig.


En als in Hanoi een afschuwelijke gevangenis met kooien waar je nog geen beest in zou doen. We vertellen Robin dat de kooien voor de kippen zijn, een leugentje om bestwil is soms wel op zijn plaats hier.

Dan is het al middag en lopen we terug naar ons hotel en we gaan nog even naar een speeltuin maar ook Robin gaat liever even in de airco voor een TV hangen en naar engelse cartoons kijken dan in de warmte in de speeltuin te zijn. Groot gelijk heeft ze ;-)


In de namiddag gaan we weer op pad en komen langs een kapper. Aangezien Erik inmiddels een aardige bos haar heeft gaan we naar binnen. Erik wil geknipt worden bij de kapper, Anouk besluit maar een gezichtsbehandeling te nemen als ze toch op Erik moet wachten. Robin wil niet geknipt worden en die zit drie kwartier lang te kijken hoe Anouk haar gezicht gescrubt en gemasseerd word. Als de masseuse in het engels vraagt hoe Robin heet dan geeft ze keurig antwoord, ze wordt steeds zelfverzekerder met het Engels. Als Erik gekortwiekt is dan wordt ook hij overgehaald voor een gezichtsbehandeling. De wonderen zijn de wereld nog niet uit :-)

Met onze strakke koppies kunnen we de hele wereld aan en we gaan op een teras zitten, schrikken van de prijs van een drankje (€2,5) en schuiven een paar terrassen op om ons aan het Saigon bier te wagen voor minder dan een halve dollar. "Ons ben zunnig" en als je zo nu en dan op een bounty eiland wil verblijven dan moet je ook op de kleintjes letten -:)


Van Vietnamezen die naast ons op het terras zitten krijgen we een zakje geschild fruit met een kartonnetje met pittige kruiden aangeboden. Lekker hoor maar heeeet, we denken dan het niet rijpe mango is, we hebben mensen dit al vaker zien eten.


We kopen ook nog een zakje doppinda's, die vind Robin zo lekker.


Nu blijkt dat de doppinda's hier niet gebrand zijn als in NL maar dat er verse pinda's in de dop zitten. Lekker hoor, een echt pindakaas smaakje.

We vermaken ons opperbest op ons miniterrasje op kleuterstoeltjes met klaptafel. Het is een drukte van jewelste in het straatje en er suist van alles voorbij op scooters en fietsen. Dan verhuizen we toch maar naar een restaurant aan de overkant van de weg. De ober verteld wat hij allemaal aan westers voedsel heeft maar wij willen Vietnamees. Geen probleem, dat heeft hij ook. We merken dat Robin echt aardig haar draai aan het vinden is in het engels, ze wil pannenkoeken eten want die ober zei toch zelf dat hij pancakes verkocht! Wat een supermeis hebben we toch.

We bestellen lekker Vietnamees eten en een pannenkoek en het lijkt wel of de ober samenspant met Robin want hij komt ook nog even melden dat ze een gratis ijsje als dessert krijgt. Mazzelaar.


Dan komt er nog een boekenverkoopster langs en Anouk vraagt of ze ook de Eye witness guide van Vietnam of Indonesië heeft. Het meisje plant een kilo of wat gidsen naast onze tafel en verdwijnt. 5 min. later is ze terug met de lonely planet gids maar die bedoelen we niet. Weer vertrekt ze om terug te komen met de rough guide van Indonesië. Weer de verkeerde reeks dus we geven het op. We komen er wel achter dat 1 boek $3 ,kost, 2 stuks voor $5,= ongeacht de dikte. Natuurlijk wel kopie maar zo te zien een goede kopie van het origineel.

Uiteindelijk gaan we maar terug naar ons hotel door een van de smalle steegjes. Ons hotel zit echt verstopt, de steegjes hier zijn soms maar 1,5 meter breed en sommige huisjes ook. Op de BG hebben ze dan een mini keuken van 1,5 bij 1 meter en een ladder naar een verdieping hoger. Bizar hoor. In de mini steegjes staan dan ook nog terrasjes soms en er rijden motoren.

Morgen moeten we vroeg op, we gaan met de bus tunnels uit de Vietnam oorlog bezoeken. Voor de Vietnam gangers onder de lezers van ons blog 'the one with the gun'. Anderen, de uitleg horen jullie wel als we thuis zijn :-)

Robin sputtert nog even tegen want om 20:30 naar bed is ze niet meer gewend maar ze slaapt binnen een minuut als een roosje.


Anouk, Erik & Robin

Location:Ho Chi Min City (Saigon), Vietnam

Opa Lok is jarig 29 juni

Fred, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Bij thuiskomst zullen we het met je gaan vieren. Drink lekker een borrel op je kanokamp.
Wij zullen vanuit Vietnam een toost uit rengen.

Dikke zoen, Anouk, Erik & Robin

Whale Island, Nha Trang

De tour naar Whale Island was best druk. Eerst met de taxi vanuit Hoi An een half uur naar het vliegveld, dan 2 uur vliegen naar Nah Trang


, half uur taxi en nog 2 uur met de bus en nog 20 minuten met de boot


maaaaaar, nu zitten we dan ook op ons bounty eiland.





Whale Island, een eiland met zo'n 20 huisjes aan het strand en verder een duikschool, een heerlijk restaurant waar iedereen moet eten wat de pot schaft en je geen menukaart hebt. Verder nog wat kano's, surfplanken en catamarans. Dus het wordt watersport of wandelen maar in ongeveer drie uur ben je het eiland rond.

We kwamen om half vier aan en kregen nog een late lunch. Zitten we net voldaan te genieten van het eten en denken we wat vol te raken, blijkt het dat we pas de eerste van drie gangen te hebben gehad.


Na onze late lunch zijn we maar eens gaan zwemmen, uit onze bamboe bungalow val je bijna de zee in waar ook kleine stukken koraal leven met bijbehorende vissen enzo.

We hebben meteen snorkels en duikbrillen gehaald en Robin heeft vandaag voor het eerst met een snorkel en een duikbril op gezwommen. Ze vond het best wel moeilijk om te drijven en te ademen tegelijkertijd dus toen zijn we begonnen met in het water staan en dan met de hoofden in het water en ademen door het snorkel. Dat ging best aardig. We zagen enorme zee-egels en kleine stukjes levend koraal met grijze visjes. Ook zagen we grote witte zee-anemonen met zwarte en gele visjes erbij.

En we hebben een dikke wit met gele vis achtervolgd waarbij Robin voortgetrokken werd door het water door Anouk. We schrokken wel een beetje van die grote zee-egels en zijn meteen onze sandalen aan gaan doen in het water. Er zitten verder allerlei grote krabben en we hopen morgen meer te zien. Het heeft de afgelopen dagen nogal geregend en gestormd dus het zicht is nu helaas niet optimaal.

Morgen gaan we met een boot op pad op te snorkelen en de dag erna om te gaan duiken.
Er is een leuke duikcursus voor kinderen, PADI waterbubbler, helaas is die vanaf 8 jaar maar iets om naar uit te kijken voor als Robin groter is.

Ons verrassingsdiner was trouwens enorm. Eerst brood met geroosterde aubergine en inktvis. Toen kwam er een rondje dumblings en begonnen we al aardig vol te raken maar gang drie was rijst met een lekkere vis erbij. Toen kwam nog ons toetje, een enorme kokos brownie. De laatste twee gangen konden we helaas niet volledig de baas en we hebben dan ook eea terug moeten laten gaan naar de keuken. We zij nu al nieuwsgierig naar het ontbijt morgen.

De tweede dag zijn we 's morgens met de boot naar een baai een eind verderop gevaren. Daar zij we wezen snorkelen.


Zwemmen, ademen, kijken en dat alles tegelijkertijd is inderdaad wat teveel voor een kleuter maar na enig experimenteren hebben we ontdekt dat voor Robin snorkelen het beste gaat met zwembandjes om zodat ze niet ook nog moet nadenken over het drijven. En toen ze geen zin meer had om te snorkelen heeft ze zich aan Anouk haar schouders vastgehouden terwijl die visjes bekeek.

Eerst deed ze bij iedere vis die ze zag haar hoofd omhoog om te vertellen wat ze allemaal zag. Heel gezellig hoor maar daarbij kwam ze met haar snorkel onderwater wat een hoop geproest opleverde. Nu drijft Robin lekker mee terwijl ze van een van ons een hand vasthoud. Als ze iets moois ziet knijpt ze in onze hand. En met handgebaren geeft ze aan of alles goed gaat. Ze was heel enthousiast om wat visjes te zien die ze uit de film kent.










Alleen Nemo zelf en de haai worden nog gemist.


Op ons strand liggen veel stukjes koraal en Robin vind dit mooi om te verzamelen. We hebben uitgelegd dat het niet mee naar Nederland mag omdat het eigenlijk dode diertjes zijn en dat de levende in het water beschermd moeten worden. Toen vond Robin de gedachte dat koraal en zeeanemonen leven weleen beetje eng ook. Ineens wilde ze niet dicht bij het koraal meer in de buurt snorkelen :-) De zeekomkommers vond ze ook grappig maar van de zee-egels dacht ze steeds dat ze haar wilde prikken. Later blijkt dat ze zich steeds zorgen maakt om het koraal, ze wil er niet bij komen omdat ze bang is dat het dood gaat.



Erik gaat de derde dag duiken, Anouk werd steeds een beetje zeeziek bij het snorkelen dus die blijft met Robin op het eiland. Lekker luieren maar ook even de was doen. Ook tijdens de was weer nieuwe dieren, alleen minder leuke. Kakkerlakken in de wastas, gelukkig houden ze niet van van warm water en wasmiddel dus komen ze uit de was tevoorschijn. Voor we weg gaan hier toch maar even alle tassen goed leegschudden.

Tijdens de lunch gillende serveersters, er valt namelijk een hagedis van zo'n cm of 15 van het bamboe plafond naar beneden met een grote spin in zijn bek, en laat dat geheel nu net bovenop de serveerster landen die het samen met de andere serveerster op een gillen zet. De hagedis verliest zijn spin en gaat er vandoor. De spin die inmiddels wat poten mist wordt met een steen uit zijn lijden verlost.

Robin is inmiddels vriendjes met David (7jr, Australië) en Johny, een vietnameesje van een jaar of 7. Ze rennen rond maar als ze bij de familie van Johny koekjes krijgen en zo'n 25 vietnamezen haar glunderend aankijken dan wordt het toch wat teveel. Maar met david aan de hand durft ze toch de koekjes aan te nemen.

Hoi An

Voor de reis van Hue naar Hoi An hebben we weer een auto met chauffeur geboekt. Prijstechnisch bleek dit weer het voordeligste ;-) zeker als je meerekent dat we dan gedurende de reis nog een aantal bezienswaardigheden kunnen aandoen. 's Ochtends blijkt dat we weer dezelfde chauffeur hebben als die van de dag eerder, dit komt goed uit want dit was ons prima bevallen. Hij rijdt lekker rustig en veilig zodat we niet constant in de gordel hangen omdat er weer gevaarlijke inhaalacties gecorrigeerd moeten worden.

Na het ontbijt gaan we allereerst op pad richting Langco Beach.


Dit is een resort met een mooi maar erg leeg strand. Om te beginnen gaan we met Robin de zee in. Deze is lekker warm maar met behoorlijk hoge golven. Een nieuwe ervaring voor Robin die tot nu toe vooral ervaring heeft met zwemmen in zwembaden en een rustige zee. Daarna even lekker zitten in onze strandstoelen. Vlakbij zitten in het strand allerlei kreeftjes die druk bezig zijn hun holletjes uit te bouwen.


Dit is een erg leuk gezicht en goed voor een flinke fotorapportage. Daarna nog even lekker eten, hierbij zitten we weer vlakbij de aquaria met verse vissen en schelpdieren wat Robin altijd erg interessant vindt. Ondertussen is onze chauffeur trouw op ons blijven wachten. Hij doet daarbij consequent zijn best om met de auto in de schaduw te staan (betekend met de schaduw mee verhuizen) dus deze is ook lekker koel.


Na het strand rijden we verder en gaan de over de Hai Van pass. De bergen hier lopen uit in de zee met daar tussen een mooie slingerweg van een goede kwaliteit. Dit levert verschillende mooie uitzichten op. Tijdens deze rit passeren we op het hoogste punt ook nog een Amerikaanse basis uit de Vietnam oorlog. Dit is een flink betonnen complex met allerlei bunkers en geschuttorens, in die tijd moet dit zeker een indrukwekkend gezicht zijn geweest.

Inmiddels zijn we ook al weer aangekomen bij onze volgende stop aangekomen met de naam Marble Mountain (de marmeren berg).



Het is dat het op de route licht ander was dit toch wel een teleurstelling geworden. Zover het oog reikt winkels die van alles verkopen dat van marmer gemaakt kan worden. Beelden van toch wel enkele tonnen met afbeeldingen van heiligen uit allerlei religies en allerlei andere zeer kitscherige. Het hoogtepunt is het beklimmen van de berg met bovenop enkele tempels. Het beklimmen is laagdrempelig genaakt door eenvoudig een vrijstaande liftschacht tegen de berg aan te bouwen, voor enkele dubbeltjes kopen wij toch ook maar een kaartje ;-)

Na deze laatste bezichtiging levert onze chauffeur ons af in Hoi An bij ons volgende hotel. Opnieuw hebben we er eentje uitgezocht met een zwembad zodat Robin zich weer lekker kan uitleveren. Het zwembad lig op ongeveer 1,5 meter van onze kamerdeur zodat Robin van bed naar zwembad maar liefst 4 meter moet overbruggen, dat moet te doen zijn.


De volgende ochtend is het tijd om de bezienswaardigheden in Hoi An te gaan bezichtigen. Op loopafstand van ons hotel ligt het oude centrum dat ook weer op de Unesco lijst staat. Eeuwen gelden was dit een belangrijke handelsplaats die ook al door de Nederlanders werd aangedaan. Helaas zijn er geen oude Nederlandse sporen te vinden.



We bezoeken de Japanese covered bridge, dit is een geheel overdekte brug in oude Japanese stijl. Daarna gaan we door naar het Tan Ky house en het Pung Hung old house, dit zijn oude huizen van handelaren die hier hebben gewoond en nu nog steeds zijn bewoond maar in een museum zijn veranderd. In het laatste huis woont nu de 8e generatie in inmiddels een levend museum.



Eten is erg gezellig 's avond aan de oude haven. We bestellen pizza en zien de pizzakoerier de pizza bij het restaurant afleveren :-)





Anouk, Erik & Robin

Location:Hoi An, Vietnam

Hue

Na een goede nacht in de nachttrein uit Hanoi gaan we met de taxi naar ons hotel in Hue. De trein was echt een boemel, over 650km hebben we 15!!!!!! uur gedaan. En over de verharde weg gaat het al niet echt sneller, de hoofdwegen gaan dwars door de steden en veel harder dan 70 km per uur in een gewone auto zijn we nog niet gegaan.

Bij aankomst in ons hotel krijgen we een upgrade naar een luxere kamer, fijn want dan hebben we een koelkast. Robin heeft zich zo verheugd op het zwembad dat ze wil zwemmen, maar ze vind het water te koud. Volgens ons is dat 25 graden maar goed, ze wil er niet in. We lunchen in het hotel en gaan dan het ommuurde deel van Hue bekijken. Weer een verboden stad en het is bloedje heet, we gaan er vlug doorheen en zoeken een terras. Dan lekker ons zwembadje in. En volgens Robin is het nu niet koud meer ;-)





We kijken eens wat we de volgende dag willen doen en ontdekken dat we met een privé chauffeur maar $10 duurder uit zijn dan met een bus op pad. De keuze is snel gemaakt als blijkt dat het programma per bus een hele dag duur en we met een eigen auto hetzelfde kunnen zien in de helft van de tijd. De volgende ochtend stappen we dus sjiek de auto met airco in. We hoppen langs drie tombes (Tomb of Tu Duc, Tomb of Ming Mang en de Tomb of Khai Dinh) en een pagode (Thien Mu Pagoda) en dat is toch relaxed als je steeds terug in de taxi kan springen. Oké, het is wat decadent om aan de lunch te zitten terwijl je chauffeur wacht, maar we zouden hier best aan kunnen wennen.






Tijdens onze tour langs de Tombes wagen we ons ook nog eens aan een nieuw drankje. Vers (ter plekke) geperst suikerrietsap gemengd met kokosnootsap. Het is een lekker maar wel erg zoet drankje.



's Avonds is het tijd om eens echt lokaal te gaan eten. Dit betekend dus bij een standje dat een paar stoelen en tafels aan de straat heeft gezet. De stoelen hebben het formaat voor een kleuter wat erg gebruikelijk is hier en het restaurant heeft de uitstraling van een garagebox. De keuze is erg beperk, dit komt goed uit want men is duidelijk niet berekend op aanschuivende westerlingen. Uit de menulijst van 5 items kozen we er 3 uit: groente, rijst en kip. Vanwege het taalprobleem waren we genoodzaakt het gewenste letterlijk in de kookhoek aan te wijzen want de menukaart konden we toch niet lezen. Het eten smaakte heerlijk alhoewel de kip voor 80% uit bot bestond. De restauranthoudster had tijdens het eten al duidelijk over het afrekenen nagedacht, ze liet ons precies zien welke bankbiljetten we verschuldigd waren (voor zover we weten doen ze hier niet aan muntgeld). En bij het eten een vers suikerriet sapje, en als dat op is giet iedereen koude thee bij het overgebleven ijs dus dat doen wij ook maar.



Anouk, Erik & Robin

Location:Hue, Vietnam