Als je in China bent moet je ook naar de Chinese muur geweest zijn en omdat we geen zin hadden om vervoer enzo uit te zoeken kozen we lui voor een georganiseerde tour. 's morgens om 7:30 stonden we paraat om opgepikt te worden en het straatje voor ons hotel was weer geblokkeerd door een auto dus we moesten even lopen. Met een busje met 14 mensen (Indier, irakezen, zweden, noren en wijzelf) vertrokken we eerst naar een Jade fabriekje.
Natuurlijk een en al verkoopraat maar Robin vond de Jade in de verboden stad zo mooi dus zijn we wezen kijken hoe ze dat bewerken. Leuk, leerzaam, duur en lelijk. Al zijn er schijnbaar mensen die een leuke middenklasser auto laten schieten voor een tuinsetje van jade.
Daarna op naar de chinese muur. In de auto keihard chinese disco aan en Robin vond het prachtig. Een irakees ging swingend door het busje en het ijs met Robin was gebroken. Gekke bekken trekken naar elkaar en lachen. De muur was indrukwekkend, druk, steil, erg steil zelfs en maar we hebben heel dapper geklommen.
Tot dusver komen we bijna geen toeristen tegen, maar die zitten allemaal op de muur hebben we ontdekt. Na een flinke klim inclusief het bedwingen van de eerste toren vonden we het wel goed en zijn we omgekeerd waarbij we bedachten we dat we wel een ijs verdiend hadden.
Na de muur op naar een restaurant waar we volgens de begeleider authentiek chinees eten kregen.
Heerlijk hoor en erg gezellig maar zoiets heeft de chinees in Nieuw Vennep ook. En we eten sinds aankomst immers ook gewoon lokaal eten dus erg speciaal was dit nu ook weer niet.
Daarna door naar de graf tombes van Ming. Veel pracht en praal en Robin vroeg of we verdrietig waren omdat de keizer nu dood was. Heerlijk die kleuter logica. We hebben uitgelegd dat we de keizer niet gekend hebben en dus ook niet verdrietig zijn.
Toen het busje in, we hebben gevraagd of de muziek uit kon want de enige twee speakers in het busje zaten naast het oor van Anouk en Erik omdat die op de achterste rij zaten en omdat de chauffeur 6 rijen eerder zat werden we echt doof. Robin en Irakese vriend vonden het ook jammer maar de rest van het busje niet :-)
Toen de volgende verkooppraat, de zijdefabriek. Het begin was heel leuk en leerzaam omdat we het proces van eitje tot zijdevlinder te zien kregen. Robin kreeg twee poppen mee, eentje leeg en eentje met twee verpopte rupsen erin. Die laatste hebben we maar teug gegeven omdat we heen behoefte hadden aan zijdevlindertjes in onze bagage.
De meneer vond het maar vreemd, die vliegen toch gewoon weg? Toen gezien hoe die arme poppen gekookt worden en er een lekker bedje van gemaakt werd. Dat mochten wij gaan kopen natuurlijk. Mooi niet.
En snel nog op naar de thee ceremonie bij dr tea.
E
en leuke sessie die helaas wat erg snel ging maar we hebben heerlijke theetjes gedronken.
En we eindigden in het olympisch stadion met een voetmassage. Eerst kwam een dame over de drukpunten op je voeten en handen vertellen en daarna kwamen ze met teiltjes met kruidenbaden aan. Wij lekker met de voetjes in bad. Het was even een gevecht wie van de Chinezen Robin nu een badje in mocht helpen. Vervolgens kreeg iedereen een voetmassage waarbij we natuurlijk kruidjes enzo konden kopen. Toen kwam er nog een professor huppeldepup die Anouk haar handen ging lezen. Poeh, wat een onontdekte kwalen kwamen er naar boven zeg. Er waren natuurlijk kruiden beschikbaar maar die hebben we ook maar afgeslagen.
De voetmassage was heerlijk al duurde die van Anouk wat korter dan die van de rest omdat de masseuse vooral in Robin geïnteresseerd was. Gelukkig begint die de humor in te zien van fotograferende chinezen en gaat ze in de tegenaanval met de camera :-)
's avonds zijn we maar weer in het straatje aan de achterzijde van onze hutong wezen eten.
Anouk, Erik & Robin
Location:Beijing, China
