Ooit was hier een enorme vulkaan en na een uitbarsting is de krater volgelopen en ontstond een meer.
Het wordt best een lange rit, eerst 3 uur met de bus naar Medan en dan nog 4 uur naar samoris. Als we in het taxibusje zitten en in medan bij het vliegveld zijn ziet Robin 'de meneer met de baard'. Dat is het logo van KFC :-)
Nu heeft het reizen per taxibusje het voordeel dat je de chauffeur kunt vragen om langs de KFC te rijden en zo zaten wij dus prins(es)heerlijk een een kipburger met patatjes terwijl Robin een kippevleugel te lijf ging. De buschauffeur ging steeds harder en steeds gevaarlijker rijden dus toen hebben we gevraagd of het iets minder kon. We wilden immers wel graag naar Samosir en geen enkeltje ziekenhuis. Robin vond het iets minder, de 8-baan rijstijl van de chauffeur vond zij wel leuk.
Op Samosir zijn we meteen an de slag gegaan om onze volgende. Reisstap voor te breiden, een vlucht naar Yogyakarta. Ons oorspronkelijke plan was Jakarta maar we willen het aantal reisdagen wat verminderen en steeds minimaal twee volledige dagen op eenplek blijven. Het ticket boeken lukt niet, er lijkt een fout in de creditcard controle bij het boeken via Lion Air met een ING creditcard. Geen van de Nederlanders kan boeken. Gelukkig kan het boeken ook via het hotel, iets duurder helaas maar beter dan niets.
De eerste dag op Samosir doen we rustig aan want Robin voelt zich niet zo lekker. 's We lezen wat en gaan naar de zwemsteiger. Daar zijn drie Nederlandse meisjes en Robin knapt ineens op ;-) De meiden zwemmen en kleuren en proberen vissen te vangen. Bij het avondeten versturen ze berichtjes naar elkaars Nintendo DS.
De volgende dag gaan de meiden weg en wij gaan met de scooters op pad. Robin met een te grote helm op gaat voorop bij Erik. Dan kan ze lekker alles zien en achterop kan ze toch niet bij de voetsteuntjes. We verkennen het eiland wat inhoud dat we over de weg rond het eiland rijden tot halverwege en dan terug rijden over dezelfde weg.
De wegen zijn namelijk gatenkaas op veel plekken en het word afgeraden om het eiland rond te gaan ivm de slechte weg.
We gaan bij een museum met Batak huizen kijken waar ook een dansvoorstelling is. Het is leuk om naar te kijken.
Als Erik tegen Robin zegt, "kijk eens, een kip met kuikentjes" dan roept Robin "zeg, we zijn hier niet om kuikens te bekijken".
Bijdehandje. Op de terugweg willen we ergens lunchen en we rijden bij een paar verschillende hotels de tuin in. Het toerisme heeft hier duidelijk betere tijden gekend want pas bij hotel 3 zien we iemand. Ze hebben geen enkele gast en de boel ziet er verlaten uit maar ze willen best fried noedels maken en er is wel een lekker terras met een strandje en schommels. De noedels smaken heerlijk en we betalen 5 dollar voor drie personen cola met noedels. Zo wordt je niet rijk.
Ook komen we nog bij een batak begrafenis terecht. Een christelijke begrafenis in een soort stupa achtig gebouw met vakjes als ineen honingraat waar de kisten in begraven worden.
Na 10 jaar worden de kisten weer geopend en worden de boten in een kleiner kistje gedaan en in eenvakje in de stupa gezet.
Robin koopt onderweg nog een klein trommeltje en dan zijn we weer in het hotel. Plots Robin haar buik van slag. Nu eet ze al tijden slecht, voornamelijk pannekoeken als ontbijt en witte rijst en we denken dat daar de oorzaak zit.
Gelukkig gaat het in de loop van de avond alweer beter al stoppen we voor de zekerheid maar reserve kleren in onze dagrugzak. Zo gaan we weer met de boot over naar het vasteland voor de busrit naar medan. Daar een nacht slapen en dan met het vliegtuig naar yogyakarta.
Anouk, Erik & Robin
