We nemen een taxi naar ons hotel en ondanks dat we met de airport taxi gaan wordt ons toch een oor aan genaaid met de toll fee. Die kun je namelijk niet van de meter aflezen en dus blijken we het 10-voudige betaald te hebben. Nu betekend dat $5,= ipv $0,50, we gaan nog niet failliet ;-)
We zitten in een klein hotel, onze kamer is een zeer ruime bezemkast maar wel met goede airco, lekkere douche, fijne bedden en een minibar. De receptionist is wat de op zijn nederlands zeggen nogal "nichterig" en hij regelt van alles maar vergeet ook eigenlijk alles en roept volgen Robin steeds maar "xxusememadam"
's morgens hebben we ontbijt met het hele hotel (ongeveer 20 personen) aan een te kleine tafel bij de ingang en het is een gezellig internationaal gebeuren. Bij de ingang liggen ongeveer 50 paar badslippers en schoenen want iedereen moet bij binnenkomst zijn schoenen uitdoen en we hebben het idee dat er voor iedere potentiele gast ook alvast slippers klaarliggen. Klikt gek om je schoenen uit te moeten doen maar de vloer is heerlijk schoon hierdoor.
Ons door de stad begeven gaat goed. Er zijn zebrapaden maar wat je daarmee moet snapt niemand, bekijk de foto maar eens.
Het is soms chaos met 6 rijen verkeer maar als je zelfbewust met een rustig tempo de straat op stapt en in een voorspelbaar tempo oversteekt dan rijdt iedereen luidt toeterend netjes om je heen. Vooral niet schichtig gaan doen, dan ben je de klos en wordt je de weg afgetoeterd :-)
De eerste ochtend ontbijten we waarna we naar het oorlogsmuseum gaan. Zoals te verwachten was staat Vietnam en met name Ho Chi Min City erg in het teken van de vietnam oorlog. Overal kun je shorts en petjes kopen met teksten als "Goodmorning Vietnam" en speelgoed oorlogstuig.
Volwassenen zie je gerust met speelgoed geweren over straat gaan.
Het War museum is indrukwekkend. Vooral "Agent Orange", het ontbladeren van grote delen van Vietnam tijdens de oorlog met een uiterst giftig middel wat tot op vandaag slachtoffers maakt maakt grote indruk. Kinderen worden gehandicapt geboren doordat hun ouders in aanraking zijn geweest met het gif. Zelfs het eten van voedsel dat met het gif in aanraking is geweest kan voor voor mismaakte kinderen zorgen. Indrukwekkend, gruwelijk, onvoorstelbaar.
In het museum hangen voornamelijk foto's en die vinden we voor Robin te confronterend. Terwijl zij een computerspelletje speelt lopen Anouk en Erik een voor een door het museum. We vinden dat Robin niet geconfronteerd hoeft te worden met de gruwelijke beelden. In de stad ziet ze wel slachtoffers van "Agent Orange" dus we hebben haar wel het een en ander over de oorlog uitgelegd. Buiten het museum staat allerlei oorlogsmateriaal als straaljagers, tanks en allerlei schiettuig.
En als in Hanoi een afschuwelijke gevangenis met kooien waar je nog geen beest in zou doen. We vertellen Robin dat de kooien voor de kippen zijn, een leugentje om bestwil is soms wel op zijn plaats hier.
Dan is het al middag en lopen we terug naar ons hotel en we gaan nog even naar een speeltuin maar ook Robin gaat liever even in de airco voor een TV hangen en naar engelse cartoons kijken dan in de warmte in de speeltuin te zijn. Groot gelijk heeft ze ;-)
In de namiddag gaan we weer op pad en komen langs een kapper. Aangezien Erik inmiddels een aardige bos haar heeft gaan we naar binnen. Erik wil geknipt worden bij de kapper, Anouk besluit maar een gezichtsbehandeling te nemen als ze toch op Erik moet wachten. Robin wil niet geknipt worden en die zit drie kwartier lang te kijken hoe Anouk haar gezicht gescrubt en gemasseerd word. Als de masseuse in het engels vraagt hoe Robin heet dan geeft ze keurig antwoord, ze wordt steeds zelfverzekerder met het Engels. Als Erik gekortwiekt is dan wordt ook hij overgehaald voor een gezichtsbehandeling. De wonderen zijn de wereld nog niet uit :-)
Met onze strakke koppies kunnen we de hele wereld aan en we gaan op een teras zitten, schrikken van de prijs van een drankje (€2,5) en schuiven een paar terrassen op om ons aan het Saigon bier te wagen voor minder dan een halve dollar. "Ons ben zunnig" en als je zo nu en dan op een bounty eiland wil verblijven dan moet je ook op de kleintjes letten -:)
Van Vietnamezen die naast ons op het terras zitten krijgen we een zakje geschild fruit met een kartonnetje met pittige kruiden aangeboden. Lekker hoor maar heeeet, we denken dan het niet rijpe mango is, we hebben mensen dit al vaker zien eten.
We kopen ook nog een zakje doppinda's, die vind Robin zo lekker.
Nu blijkt dat de doppinda's hier niet gebrand zijn als in NL maar dat er verse pinda's in de dop zitten. Lekker hoor, een echt pindakaas smaakje.
We vermaken ons opperbest op ons miniterrasje op kleuterstoeltjes met klaptafel. Het is een drukte van jewelste in het straatje en er suist van alles voorbij op scooters en fietsen. Dan verhuizen we toch maar naar een restaurant aan de overkant van de weg. De ober verteld wat hij allemaal aan westers voedsel heeft maar wij willen Vietnamees. Geen probleem, dat heeft hij ook. We merken dat Robin echt aardig haar draai aan het vinden is in het engels, ze wil pannenkoeken eten want die ober zei toch zelf dat hij pancakes verkocht! Wat een supermeis hebben we toch.
We bestellen lekker Vietnamees eten en een pannenkoek en het lijkt wel of de ober samenspant met Robin want hij komt ook nog even melden dat ze een gratis ijsje als dessert krijgt. Mazzelaar.
Dan komt er nog een boekenverkoopster langs en Anouk vraagt of ze ook de Eye witness guide van Vietnam of Indonesië heeft. Het meisje plant een kilo of wat gidsen naast onze tafel en verdwijnt. 5 min. later is ze terug met de lonely planet gids maar die bedoelen we niet. Weer vertrekt ze om terug te komen met de rough guide van Indonesië. Weer de verkeerde reeks dus we geven het op. We komen er wel achter dat 1 boek $3 ,kost, 2 stuks voor $5,= ongeacht de dikte. Natuurlijk wel kopie maar zo te zien een goede kopie van het origineel.
Uiteindelijk gaan we maar terug naar ons hotel door een van de smalle steegjes. Ons hotel zit echt verstopt, de steegjes hier zijn soms maar 1,5 meter breed en sommige huisjes ook. Op de BG hebben ze dan een mini keuken van 1,5 bij 1 meter en een ladder naar een verdieping hoger. Bizar hoor. In de mini steegjes staan dan ook nog terrasjes soms en er rijden motoren.
Morgen moeten we vroeg op, we gaan met de bus tunnels uit de Vietnam oorlog bezoeken. Voor de Vietnam gangers onder de lezers van ons blog 'the one with the gun'. Anderen, de uitleg horen jullie wel als we thuis zijn :-)
Robin sputtert nog even tegen want om 20:30 naar bed is ze niet meer gewend maar ze slaapt binnen een minuut als een roosje.
Anouk, Erik & Robin
Location:Ho Chi Min City (Saigon), Vietnam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten